اشعار فاطمی

اللهم صل علی فاطمه و ابیها و بعلها و بنیها و سر مستودع فیها به عدد ما احاط به علمک                                                                                                                          آن روز که پهلوی تو از کینه شکست                           دل‌های مُحبّان تو در سینه شکست

تصویر تو را دِل علی آینه بود                                     اندوه تو سنگی شد و آیینه شکست

از فاطمه اکتفا به نامش نکنید                                   نشناخته توصیف مقامش نکنید

هر کس در او محبت زهرا نیست                               علامه اگر هست سلامش نکنید

در خانه آه دارد علی                                               عشق پهلو شکسته دارد علی

آن پسر جان داد فدای مادرش                                 حسن حسین داغ مادر دارند یا علی

یا علی رفتم بقیع اما چه سود                                 هر چه گشتم فاطمه(س) آنجا نبود

یا علی قبر پرستویت کجاست؟                                آن گل صد برگ خوش بویت کجاست؟

هر چه باشد من نمک پرورده‌ام                                دل به عشق فاطمه خوش کرده‌ام

حج من بی فاطمه(س) بی حاصل است                    فاطمه(س) حلال صدها مشکل است

سبد سبد بیارید گلهای نیلوفری رو                           بیاید عزا بگیریم روزای بی مادری رو

بگید چاووش بخونه غم از دلامون برده                       بگید حجله بیارند آخه مادر جوون مرده

پیغمبری که عمری غمخوار امتش بود                       روی کبود زهرا(س) اجر نبوتش بود؟

فاطمیه قصه‌گوی رنجهاست                                  فاطمیه تفسیر سوز مرتضی‌ست

فاطمیه شعر داغ لاله است                                  قصه‌ی زهرای 18 ساله‌ست

ما گوشه نشینان غم فاطمیه‌ایم                            محتاج عطا و کرم فاطمیه‌ایم

عمری است که از داغ غمش سوخته‌ایم                  دل سوخته عمر کم فاطمه‌ایم

دیدم که از پس در پهلوی من شکسته است             فریاد من در آنجا علی علی علی بود

بر روی من با میخ در نوشتند                                 این جرم گفتن علی علی علی بود

من هم ز خون بر روی در نوشتم                             تنها گناه زهرا علی علی علی بود

زآن روزی که سیلی خورد زهرا                                       سیه شد روزگار اهل معنا          شنیدم ز عارفی که می‌فرمود                         حکم فرج را کند زهرای سیلی خورده امضا

زهرا که شهید گشت بی جرم و گناه                       هست از غم او، سینه‌ی عالم پر آه

خدا کجا و سیلی خوردن                                       لا   حول   و  لا  قوه   الا   بالله

کشته شد محسن آنان که تماشا کردند                  سند تیر به اصغر زدن امضاء کردند

ای کاش فدک این همه اسرار نداشت                 ای کاش مدینه در و دیوار نداشت

 فریاد دل محسن زهرا این بود                               ای کاش در سوخته مسمار نداشت

کاش قلبم به قبرش راه داشت                             کاش زهرا هم زیارتگاه داشت

دل از غم فاطمه توان دارد، نه                              و ز تربتِ او کسی نشان دارد، نه

آن تربتِ گمگشته به بَر، زوّاری                             جز مهدی صاحب الزمان دارد، نه

از مشرق قلبم رسیده فاطمیه                            رخت عزایم کو، رسیده فاطمیه

دکتر شریعتی:

خواستم بگویم، که فاطمه دختر محمد است.

دیدم که فاطمه نیست.

خواستم بگویم، که فاطمه همسر علی است.

دیدم که فاطمه نیست.

خواستم بگویم، که فاطمه مادر حسین است.

دیدم که فاطمه نیست.

خواستم بگویم، که فاطمه مادر زینب است.

باز دیدم که فاطمه نیست.

نه، این‌ها همه هست و این همه فاطمه نیست.

«فاطمه، فاطمه است»

حضرت حیدر به نام فاطمه حساس بود                        خلقت از روز ازل مدیون عطر یاس بود

ای که ره بستی میان کوچه‌ها بر فاطمه                  گردنت را می‌شکست آنجا اگر عباس بود

هر چه باشد من نمک پرورده‌ام                                  دل به عشق فاطمه خوش کرده‌ام

حج من بی فاطمه بی حاصل است                            فاطمه حلال صدها مشکل است

الا طلیعه‌ی کوثر سفر بس است بیا                           غروب غربت مادر سفر بس است بیا

بیا که چشم به راهت نشسته خاک بقیع                   به جان فاطمه دیگر سفر بس است بیا

فرزند آن بشکسته پهلو خواهد آمد                            با رمز یا الله و یا هو خواهد آمد

والفجر یعنی شیعیان وقتی نمانده                            با ذوالجناح و ذوالفقار، او خواهد آمد

الا ای چاه یارم را گرفتند                                          گلم، باغم، بهارم را گرفتند

میان کوچه‌ها با ضرب سیلی                                    همه دار و ندارم را گرفتند

پیغمبری که عمری غمخوار امتش بود                 روی کبود زهرا (س) اجر نبوتش بود؟

هر سینه که دوستدار زهراست                                آشفته و بی قرار زهراست

گنجینه‌ی هفت آسمان‌ها                                        در سینه‌ی خون نگار زهراست

از شرح کرامتش همین بس                                     عالم همه وامدار زهراست

در حریم فاطمیّه مرغ دل پر می‌زند                             ناله از مظلومی زهرای اطهر می‌زند

حضرت حیدر به نام فاطمه حساس بود                   خلقت از روز ازل مدیون عطر یاس بود

ای که ره بستی میان کوچه‌ها بر فاطمه                 گردنت را می‌شکست آنجا اگر عباس بود

ای گل یاس علی روح احساس علی                          با چنین غم چه کند دل حساس علی

گل من یا زهرا یا زهرا یاز هرا

دریاست علی و کوثرش فاطمه است                        مولاست علی و همسرش فاطمه است

با آن که حسین است پناه دو جهان                         در ضل پناه مادرش فاطمه است

در رتبه انبیا مقدم زهراست                                     همتای علی مرد دو عالم زهراست

برگوی به آن که اسم اعظم جوید                           شاید که تمام اسم اعظم زهراست

اللهم صل علی فاطمة سیدة نساءالعالمین

---

            

هدهدی، گروه دین و اندیشه تبیان

خطبه فدکیه

                                                متن خطبه فدکیه

                                       

                                          

حضرت زهرا علیهاالسلام پس از معرفى خود در این قسمت به عنوان دختر رسول خدا، درباره شیوه زندگى مردم در زمان ظهور پیامبر خدا صلى‏الله‏علیه‏و‏آله و روش برخورد آن حضرت با این اوضاع، با استشهاد به آیه «لَقَدْ جَاءکُمْ رَسُولٌ مِنْ أَنفُسِکُم» (توبه/ 128) مى‏فرماید: پیامبرى از خود شما برایتان آمد که آنچه شما را به زحمت مى‏انداخت بر او دشوار بود، نسبت به (خیر و صلاح) شما علاقه شدید داشت، و به ایمان‏آورندگان مهربان و دلسوز بود. 

 سپس در تبیین آیه مزبور ادامه مى‏دهد: «... آن حضرت رسالت خویش را ابلاغ و بیم و انذار و اندرز خود را اظهار و از مسلک و روش مشرکان برکنار بود، کمر آنان را شکست و حلقوم ایشان را فشرد و با حکمت و پند نیکو، ایشان را به راه پروردگارش دعوت نمود، بت‏ها را شکست و گردن‏فرازان را سرکوب کرد تا آنکه جمع ایشان شکست خورده پا به فرار گذاشتند.»